 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Як гляну я, гляну ў сьвет зрэнкай хмурліваю,
Ў сьвет гэты, што поўны няпраўды благой, –
Зьлятаюцца думы ў душу нешчасьлівую,
I вырвецца песьня, абліта сьлязой.
Дарэмна на долю гляджу чалавечую,
Ня бачу шчасьлівых ў жыцьцёвым кругу,
А долю ўдавы ды і кожну кабечую
Найгоршай з найгоршых назваць я магу.
Ніхто за сіротку-ўдаву не заступіцца,
Ад злосьці і крыўд не бароніць ніхто,
А крыўдзіць жа сільныя слабых ня скупяцца
Людскому сумленьню і праўдзе назло.
Расьце сярод поля сасонка высокая,
I віхры, і хмары шалеюць над ей;
Жыве без апекі ўдава адзінокая, –
Як хвойка ад бураў, цярпіць ад людзей.
Ня знала яна з мужам шчасьця вялікага,
Ня раз аблівалася сэрца крывёй,
Цяпер жа ад ворагаў пошасьці дзікае
Ня знае спакойнай часінкі адной.
Падобная ў полі нязжатаму коласу,
Змагацца прымушана зь зьменным жыцьцём.
I скаргаў яе справядліваму голасу
Няма рэха чулага ў сэрцы людском.
Сваймі мазалямі – адвечна крывавымі –
Павінна на хлеба кусок зарабляць
I з крыўдамі, зь зьдзекамі біцца няправымі,
Аб прышлых днях думаць, дзяцей гадаваць.
1906
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
